Maar toch vooral Bob Dylan

Een heerlijk volle bak muziekreleases vandaag. Wat te denken van de nieuwe Foo Fighters, een rouwplaat van Dave Grohl en consorten, de eerste na de dood van drummer Taylor Hawkins? Of maar weer een lekker kaal album van de heerlijk klinkende troubadour Ben Harper? Een postuum studioalbum van Kenny Rogers (eindelijk geen kerstliedjes). De nieuwe van de hoog vliegende vogels van Noel Gallagher, die, als 'zijn' voetbalclub Manchester City de Champions League wint, het mogelijk weer eens gaat proberen met zijn broer. Nieuw materiaal van de punkpioniers van Rancid. Vergeet het allemaal maar: de nieuwe Bob Dylan is uit. Een fenomenale dubbelaar van de prachtige concertregistratie Shadow Kingdom, met klassiekers in een nieuw jasje. Klassiekers die u in de liveshows nooit meer hoort: When I Paint My Masterpiece, Queen Jane Approximately, Tombstone Blues, Forever Young, Pledging My Time, enzovoorts. Nog steeds de grootste. En de beste.

Band gaat doorrrrr

Kijk eens eventjes, een nieuwe beuker van de Foo Fighters. Dat was nog effetjes de vraag of die er ooit zou komen. Immers zonder Taylor Hawkins, want die is deaud, maar met Dave Grohl achter de kit. En u weet: die kan ook een potje beuken. Nog meer goed nieuws: er komt een nieuwe plaat, But Here We Are, op 2 juni. U kunt bij de sukkelaars van 3 luisteraars FM een heel verhaal lezen over 'de rauwe zang van Grohl' in combinatie met 'en het klinkt echt alsof ze dit project willen gebruiken als een redding', maar dat is natuurlijk uit de lucht gegrepen gelul. Bovendien kijken we dan weer even bij de afdeling 'recent gedraaid' en dan zien we weer allemaal troep van Chef'Special en Tom Odell. Enfin, de nieuwe Foo Fighters (beste plaat: Wasting Light uit 2011), wat vinden we ervan?

Vrijdag Muziekdag!

Placebo, dat is nou typisch zo'n band die lijdt aan het Syndroom van Alles Wordt Minder. Eind jaren 90 en begin jaren 00 was het fantastisch, met Without You I'm Nothing en Black Market Music, met onder meer de megahits Every You and Every Me en Special K. Zeg maar de tijd dat Mosterd aan de tiet van zijn moeder hing en PeterMills dikke jato draaide en TricTrac speelde in de shop. De laatste 22 jaar is het allemaal heel erg ruk met Placebo, met nu, na een stilte van negen jaar, het nieuwe album Never Let Me Go. Natúúrlijk gaat het over het klimaat (spoiler: we zijn allemaal veel te laat, iedereen gaat dood) en natuurlijk hoor je weer het typische Placebo-geluid. [Insert hier een obligaat verhaal over 'zichzelf opnieuw uitgevonden', red.] Als dat je niet zint geeft niemand je ongelijk en ben je welkom in de al eerder genoemde shop van PeterMills om daar TricTrac te spelen, een dikke jato te draaien en dat allemaal op de klanken van de 538-muziek van Cypress Hill. Voorts is er ook een nieuwe Aldous Harding, speciaal voor kunstzinnige mensjes die net iets te edgy zijn voor 3FM, maar die nietszeggende zenderbaascrack stiekem wel heel rowdy vinden. Dat geven die types niet toe, dat schrijven ze in hun dagboek, die nooit iemand te lezen krijgt. Een miljoen sterren van de Volkskrant, maar Aldous Harding is eigenlijk alleen leuk samen met Marlon Williams, want die is heel goed (zie dit topic), dus we laten die nieuwe maar voor wat het is en hieronder dus een samenwerking van Aldous & Marlon Williams - dat waren vroeger liefjes, maar nu niet meer, en zo bent u weer helemaal bijgepraat over dingen waar u niet van wist dat u er helemaal niet over bijgepraat wilde worden. Meer nieuwe muziek na de klik, met als absoluut hoogtepunt een metalproject (remember Probot) van Dave Grohl!

Kijk Mark-Hugo! Meer dan 750 pax!

Tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig honderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig tweehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig driehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vierhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vijfhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zeshonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zevenhonderd tien twintig dertig veertig vijftig.

Zo. 750 losers. En dan nóg 99.250 mensen, zoveel waren er de afgelopen dagen (iedere dag) op het vermaarde Lollapalooza Festival in Chicago. Geniet van de muziek! Het houdt u weer twee uurtjes van Twitter.

Weg ermee!

We hebben hier al een keer een balletje opgegooid over 'Foo Fighters als de grootste band van dit moment' en dat werd natuurlijk gigagezeik met die complete muzikale Champions League in de comments. Gemene deler lijkt in ieder geval te zijn dat U2 een kudtband is en verder is iedereen hier fan van Metallica en Machine Head enzo. Vandaag is echter de nieuwe plaat van de Foo Fighters uit, we gaan het er tóch over hebben en we gooien het er wel gewoon uit, volledig in lijn met het gezeik: het is 'm niet meer en het gaat 'm ook niet meer worden. Dave Grohl is over de vijftig, Pat Smear is al fucking ZESTIG geweest en het magnum opus was Wasting Light van tien jaar geleden en deze plaat is gewoon middle of the road nietszeggende zesjesmeuk van een paar blije eikels met een zooi overgeproduceerde gitaren. Medicine at Midnight is de perfecte plaat voor je opoe Tinie, die naast het luisteren naar allerlei crack uit de Top 2000 ook een 'ruig' kantje heeft. Het is de perfecte plaat voor op Lowlands: als het licht aanknipt na het optreden van een band, je zit te wachten op een eventuele toegift maar de rockmuzak door de speakers verraadt dat het optreden toch echt ten einde is. Die muzak, dat is deze, van de Foo Fighters. Eén uitzondering, het coole nummer No Son of Mine, en de rest kun je overdwars door de plee spoelen.

Hee Dave Chapelle!

We kunnen het er met z'n allen wel over eens zijn dat Foo Fighters een van de grootste (stadion)rockbands van het moment is. Misschien na Metallica, misschien een procentpuntje na Bruce Springsteen & de E Street Band als dat collectief weer ergens door een tijdbarrière staat te rammen, en ergens in de buurt van de Red Hot Chili Peppers. U2 spoelen we uiteraard collectief door de plee. Maar nu komt er een nieuw album van de Foos, 'Medicine at midnight', en is er een nieuwe single: Shame Shame. Tja tja tja tja tja tja tja tja. We weten het effe niet hoor. Hartstikke leuk experimenteel enzo, maar als we experimenteel willen beginnen we bij Freak Out! en schatgraven we ons chronologisch door het hele oeuvre van Frank Zappa. En dan die achtergrondmoekes. En dan die strijkers (strijkers zouden verboden moeten worden). En dan die gitaristen die een beetje uit hun neus staan te vreten. Mwoahhhhhh. Wat zegt de vakjury?